"Αυτοί οι ωραίοι άνθρωποι!...

Αυτοί οι μεγάλοι της δημοσιογραφίας και του θεάτρου, που έζησα μαζί τους, που δούλεψα κοντά τους στις εφημερίδες στα διπλανά τραπέζια, που ξενυχτήσαμε παρέα μέσα στα παλιά τυπογραφεία, αναπνέοντας αντιμόνιο, καπνούς τσιγάρων, και το υπέροχο μελάνι των φύλλων, καθώς έβγαιναν φρέσκα απ΄ τη "βουερή γωνιά το μέσα μέρος" των πιεστηρίων...

Τότε -ευτυχώς- δεν υπήρχε η παγερή και άψυχη 'μοντέρνα τεχνολογία' με τα κομπιούτερς και τις φωτοσυνθέσεις. Τότε απολαμβάναμε το ζωντανό χειρόγραφο, το γνώριμο δημοσιογραφικό χαρτί, αυτό το χαρτί, που κατά τον Σεφέρη, ήταν "σκληρός καθρέπτης" και "μιλούσε με τη φωνή σου".

Γράφαμε με στυλό και γραφομηχανή. Αναπολώ τη μαγεία του τυπογραφείου, με τις βούρτσες, και τα τυπογραφικά στοιχεία με τις 'οικογένειες', βαλμένες με τάξη στις 'κάσες' , το 'μάρμαρο', τα υγρά φρεσκοπλυμένα δοκίμια, και τη χαρούμενη ακαταστασία. "Τραγουδούσαμε μες τη βοή και τον καπνό", όπως έλεγε ο Προβελέγγιος, και με... μουτζούρα, πολύ μουτζούρα...

Σ΄ αυτό το παράξενο γοητευτικό σκηνικό, μεθυσμένος απ΄ το μακρύ ταξίδι μέσα στη νύχτα του τυπογραφείου, γνώρισα εκείνη την παλιά ράτσα των δημοσιογράφων και συγγραφέων, που με την ίδια ευκολία και υπευθυνότητα έγραφαν συγχρόνως άρθρα, χρονογραφήματα, στίχο, θέατρο, κι έκανα ρεπορτάζ... Μεγάλα ονόματα, κορυφαίοι της πένας, κι ωραίοι άνθρωποι... Τώρα περνώ έξω απ΄ τα παλιά γραφεία των εφημερίδων που μένουν σιωπηλά, σκουπίζω βιαστικά ένα νοσταλγικό δάκρυ, κι αυθόρμητα μου 'ρχεται στο νου, ο στίχος του Βλαχογιάννη:

"Αλί, κ' η θύρα του σπιτιού κλειστή

του στοιχειωμένου, στη θλίψη μένει..."