"Ο Άγγελος Δρόσος γεννήθηκε στην Ιστιαία Ευβοίας το 1896, ορφάνεψε νωρίς και κατέφυγε στα δεκατέσσερά του χρόνια στην Αθήνα με μόνο εφόδιο το δίπλωμα του τότε Σχολαρχείου. Αυτοδίδακτος δημοσιογράφος θα εξελιχθεί γρήγορα, γράφοντας κατά τη διάρκεια της Μικρασιατικής Εκστρατείας στις εκεί εφημερίδες και θα προαχθεί σε πολεμικό ανταποκριτή στις αθηναϊκές εφημερίδες που εκτίμησαν την αίσθησή του για την αυταξία της είδησης. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, μετά την Μικρασιατική Καταστροφή του 1922, θα εργαστεί στον ημερήσιο και περιοδικό τύπο της Αθήνας αποτυπώντας την εκτίμηση των δημοσιογραφικών κύκλων, για να καταλήξει σε ανταποκριτής του Πρακτορείου Ρώυτερ.
Καρπός της προσωπικής του μαρτυρίας από τη Μεγάλη Φυγή της Σμύρνης είναι το παρόν κείμενο. Όλα τα πρόσωπα είναι αληθινά [άνω τελεία] πρόκειται για τον συγγραφέα και την οικογένειά του. Έτσι λοιπόν το προκείμενο βιβλίο, που από το 1933 επανεκδίδεται σήμερα, αξίζει να διαβαστεί ως ντοκουμέντο καταστάσεων που δεν ακυρώνονται και μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, καθώς πειστικά και δραματικά, πετυχαίνουν να αποδώσουν τις ανθρώπινες ανοχές και αντοχές" (Οπισθόφυλλο)

Συνήθως οι κριτικοί, κι όταν ακόμη πρόκειται για κείμενα καθαρής φαντασίας, ούτε χρονικά ούτε μαρτυρίες ούτε αυτοβιογραφίες, δηλαδή, έχουν την τάση να ταυτίζουν τον ήρωα με το συγγραφέα.
Στο κείμενο που προηγήθηκε, το λέω ξεκάθαρα από μιας αρχής, όλα τα πρόσωπα είναι αληθινά και με το πραγματικό τους όνομα. Πρόκειται για την οικογένεια του συγγραφέα, με δυο μόνον εξαιρέσεις. Ο ίδιος δεν ονομάζεται. Μένει στην άκρη για να αφηγηθεί ευκολότερα τα δραματικά επεισόδια της οικογένειάς του, παραλλάζοντας μόνον το όνομα της γυναίκας του και μητέρας του, από Αναστασία-Στάσα σε Ντόρα.
Το μωρό έχει όνομα κι ας μην το αναφέρει, το βαφτίσανε Καίτη και είμαι εγώ. Αργότερα, στην Ελλάδα, θα γραφεί ως Αικατερίνη, όνομα της γιαγιάς απ΄ τη μεριά του πατέρα. Στη Σμύρνη όμως την κοσμοπολίτικη, σ' αυτό το διεθνές λιμάνι, με επιπλέον νονά την Πόπη θυγατέρα Σολομωνίδη, δημογέροντα και ιδιοκτήτη των δυο μοναδικών ελληνικών εφημερίδων, της Αμάλθειας και του Θάρρους, οι δυο ξενόηχες συλλαβές του υποκοριστικού ούτε ενοχλούν ούτε προβληματίζουν. Βαφτίζομαι Καίτη [...]". (Ποιος είναι ποιος, σ. 73)

Φόρμα αναζήτησης

Είστε εδώ

Ανάμεσα στους πεθαμένους. Το βιβλίο του χαλασμού

Group1